In de vijfde klas van de middelbare school zag Joshua Snijders (1999) tijdens de verschillende literatuurlessen van geweldige docenten hoe krachtig, en tegelijk hoe mooi, verhalen (in welke vorm dan ook) kunnen zijn en wat de impact ervan op een maatschappij kan zijn. Op dit moment besloot Joshua diens eerste gedicht te schrijven.

Inmiddels noemt hij schrijver, dichter, spoken word artiest en presentator. Na jarenlang te hebben geëxperimenteerd op open podia, heeft Joshua op podia gestaan als Woordlustig (Den Bosch), Cultuurfabriek (Leiden), 39Graden Festival (Breda). In september 2021 is zijn debuutbundel Tranen van een Caribiërbij Marcel Vaandrager uitgegeven.

Wat zijn terugkerende thema’s in je werk?
“Mijn poëzie en verhalen gaan vaak over Caribische identiteit, de relatie tussen natuur en technologie, emancipatie en de grote invloed van taal en verhalen op onze maatschappij.”

Wat is het tofste dat je hebt mogen doen?
“Mijn deelname aan twee seizoenen van Poetry Circle. In deze twee jaar heb ik verschillende interdisciplinaire workshops gevolgd zoals poëzie in combinatie met beeldende kunst, muziek en dans.”

Suheyla Yalcin (1991) is producent en hoofdredacteur bij productiehuis Fufu en Dadels en als programmamaker betrokken bij onder andere het Parktheater Eindhoven en Pakhuis de Zwijger. Als schrijver levert ze columns aan off- en online mediakanalen zoals ‘LINDA meiden’ en ‘OneWorld’. Ook is ze werkzaam als impact coördinator bij het Internationaal Literatuur Festival Utrecht. Daarnaast richtte ze het crossmediale platform NederTürk op. Een verzameling en archivering van orale geschiedvertelling op het kruispunt van de Nederlandse en Turkse identiteit. Momenteel werkt ze aan haar eerste filmplan bij Generation Inclusion.

Waar schrijf je het liefst?
“Onder een dekentje op de bank met een kop thee. Net nadat ik een wandeling gemaakt heb. Als ik wandel kan ik mijn gedachten laten stromen.”

Wat is je favoriete woord?
“Passie. Omdat dat, eenmaal gevonden, het enige is wat nooit van je afgenomen kan worden.”

Corinne Heyrman (1994) studeerde Woordkunst in Antwerpen. Ze schrijft proza en non-fictie, maakt theater en radio en droeg voor op vele podia, onder andere op Lowlands en Oerol. Haar werk verhoudt zich in allerlei vormen tot de maatschappij en de vraag hoe kunst daar iets aan kan bijdragen. In november 2018 verscheen bij Wintertuin Uitgeverij haar novelle Mogelijke eigenschappen, waarin zij het onderzoeken onderzoekt. Corinne maakt regelmatig voorstellingen en performances, zoals de voorstelling Toen mijn vader nog een gastarbeider was, bij Het Zuidelijk Toneel, in 2019. Als podcastmaker werkt ze mee aan Radio Kras, De Bijsluiter en Drie uur ‘s nachts. Momenteel werkt zij aan haar debuutroman die in mei 2022 bij De Arbeiderspers verschijnt.

Waar werk je nu aan?
“Aan de afronding van mijn debuutroman. Ik vind het ontzettend leuk om aan zo’n grote compositie te werken en ben op dit moment met diverse meelezers in gesprek. Het boek gaat over psychische kwetsbaarheid dus ik spreek ervaringsdeskundigen, psychiaters, een andere schrijver en mijn redacteur.”

Welk thema komt veel terug in je werk?
“Ik vind het belangrijk om ‘de omgeving’ mee te nemen in mijn werk. Toen ik afstudeerde, maakte ik een voorstelling over het belang van afkomst in een sociale woonwijk in Antwerpen. Toen ik mijn script aan de wijkbewoners die mee zouden spelen presenteerde, bleek dat de Nederlandse taal niet het beste communicatiemiddel was. Door deze samenwerking met mensen van buiten de kunstwereld heb ik geleerd om beeldend aan het werk te gaan, om flexibel te zijn en met de omgeving mee te bewegen. Dat probeer ik nog steeds te doen als maker.

Wat ook veel terugkomt, is het feit dat we heel veel niet kunnen weten. Als donorkind heb ik van kleins af geleerd dat je bepaalde dingen niet zeker kunt weten. Maar eigenlijk heeft iedereen maar weinig zekerheid: hoe ziet de wereld eruit over twintig jaar; wanneer ga ik dood; blijf ik voor altijd bij mijn partner; hoe gaat de klimaatopwarming evolueren… Hoe de mens met die onzekerheid en onmacht omgaat, vind ik ontzettend fascinerend, ontroerend zelfs.”

Ziya Altmış (27) woont en werkt in Eindhoven. Hij is opgegroeid in een Turks-Nederlands islamitisch gezin. Momenteel werkt hij als projectcoördinator voor Stichting Ik Wil waar hij zich bezighoudt met onder andere de informele zorg en dagbesteding. Ziya schrijft al langer naast zijn werk, en is nu klaar om zijn literaire werk naar een volgend niveau te tillen.

Hoe is je liefde voor woorden ontstaan?
“Tijdens de voorleesmomenten voor het slapen gaan, als mijn moeder voorlas uit de boeken van Annie M.G. Schmidt. Later kon ik mezelf tot laat in de avond verliezen in Harry Potter en Ellendige Avonturen. En dan moest mijn moeder me eraan herinneren dat ik de volgende dag op tijd moest opstaan om naar school te gaan.”

Waar werk je nu aan?
“Op dit moment werk ik aan een roman gebaseerd op het liefdesverhaal van mijn ouders. Het speelt zich af in Turkije en Nederland en gaat over hoe mensen uit totaal verschillende werelden verliefd op elkaar worden. Over alle complexiteit die hierbij komt kijken, over cultuurverschillen en vooroordelen. Maar ook over de verrijking en schoonheid van twee mensen die ongeacht alles samenkomen.”

Gitka te Poel (1989) schrijft, is journalist en cultureel programmamaker. Ze volgde de opleiding Creative Writing aan Artez, is o.a. verbonden als programmamaker aan kunst- en literatuurplatform Hard//Hoofd en is sinds oktober 2021 editor-in-chief bij Universe, een online platform voor de jongste generatie kunstenaars en kunstliefhebbers. Gitka publiceerde eerder verhalen op onder andere Virusverhalen.nl.

Wanneer is je liefde voor woorden ontstaan?
“Als kind was ik al dol op lezen en voorgelezen worden. Met een klein zaklampje las ik nog ver na bedtijd door: Roald Dahl bijvoorbeeld en de bloederige sprookjes van de Gebroeders Grimm. Was mijn boekstapel op, dan ging ik over op die van mijn zusje.”

Waar schrijf je het liefst?
“Aan een opgeruimde werktafel. Aangezien dat een zeldzaamheid is, zit ik meestal op de bank of half rechtop, gesteund door een aantal kussens, in bed. Vreselijk voor je houding, wel lekker knus. Muziek mag niet ontbreken (Cheryl Crow, David Gray, Fiona Apple, Lana del Rey), tenzij ik aan het redigeren sla. Het enige wat ik dan wil horen is doodse stilte.”